In groep 7 leerde ik, met moeite, blind typen. Nog steeds typ ik al mijn artikelen voor Computable zonder te kijken naar de letters. Dat lukt makkelijk, als er tenminste een qwerty-toetsenbord is aangesloten. Als ik in België blind had leren typen, dan had ik misschien blind leren typen op een azerty-toetsenbord.
De beslissing om de letters als qwerty op een toetsenbord te plaatsen is lang geleden genomen. De gedachte was simpel: plaats letters naast elkaar die niet vaak na elkaar gebruikt worden, want dan is de kans kleiner dat de hamertjes met letters aan elkaar blijven zitten. Maar mijn manier van berichten maken, wordt er nog altijd door bepaald. Zou men daar honderd jaar geleden bij nagedacht hebben?
Ook nu nemen ict’ers nog altijd beslissingen voor een hele groep werknemers. Zo besliste de ict-organisatie Do.IT dat gebruikers geen bestanden meer op het netwerk mogen opslaan. Docenten en leerlingen slaan hun bestanden nu op het SharePoint-portaal van Microsoft op. Misschien uiteindelijk wel makkelijker, maar dat heeft ook een andere manier van werken tot gevolg.
Sta jij, als ict’er, er wel eens bij stil welke gevolgen jouw beslissing voor anderen heeft? Je beslist als ict’er niet alleen voor een grote groep, maar je ziet ook een hele hoop.
Tijdens controles of opschoningacties zul je vast en zeker wel eens bestanden zijn tegengekomen waarvan je wist dat ze niet op de computer hoorde te staan. Dat kunnen pornoplaatjes zijn, maar ook schunnige e-mailtjes aan een werkgever. What to do?
Tijdens mijn opleiding journalistiek waren lessen ethiek onderdeel van het programma. En ook artsen worden tijdens hun studie geneeskunde geconfronteerd met ethische vraagstukken.
Een vreemde vergelijking? Wil je dan zeggen dat de beslissingen die je maakt en de dingen die je ziet als ict’er minder gevolgen hebben en minder schadelijk zijn?