Formulieren worden automatisch voor je ingevuld, declaraties in het systeem gezet en je krijgt suggesties voor favoriete restaurants op het moment dat je weer op zakenreis gaat. Het klink bijna alsof je een persoonlijke assistent hebt, maar het gaat hier 'slechts' om bedrijfssoftware, software voor dagelijks gebruik. De huidige technologie maakt het allemaal mogelijk, maar hoe komt dergelijke gebruiksvriendelijke software tot stand?
Bij het ontwerpen van software is het belangrijk om goed te luisteren naar de behoeften van de gebruiker, want dat moet het startpunt zijn. Wat vraagt de werknemer van de software en hoe kunnen die vragen worden beantwoord? Het is belangrijk dat deze communicatie verloopt zoals dat ook in menselijke interactie zou gaan: in begrijpelijke mensentaal, zodat hij achteraf niet met veel vragen achterblijft.
Is een interface wel nodig?
Het helpt enorm als je de gebruiker daarbij niet opzadelt met enorm veel keuzemogelijkheden. Is het überhaupt wel nodig om aan hem een user interface te tonen? De beste oplossingen worden immers gepresenteerd voordat een vraag is gesteld of de behoefte is ontstaan. Door data op een slimme manier met elkaar te combineren, wordt het mogelijk om voorspellingen te doen. Ter illustratie: een manager of consultant heeft bepaalde wensen of gebruiken tijdens zijn zakenreizen. Door de locatiegegevens te gebruiken, kan de software bepalen hoe vaak hij reist, waar hij graag verblijft en welk restaurant de voorkeur heeft. De software weet hoe werknemers daar naartoe reizen en dus ook hoe ze weer terug kunnen komen.
Het combineren van deze gegevens leidt ertoe dat bedrijfsapplicaties ‘leren’ en voorspellingen kunnen doen op basis van dit gedrag. Wanneer die data bijvoorbeeld wordt gepresenteerd in een ingevuld declaratieformulier, hoeft de gebruiker slechts te kiezen uit de opties goedkeuren, afwijzen of aanpassen. Dat betekent het einde van onnodig uitgebreide rasters, complexe workflows en tijdrovende invuloefeningen.
Het grootste voordeel is wellicht nog de compleet andere ervaring voor iedere werknemer, die is afgestemd op basis van persoonlijke context zoals het gebruik van het apparaat, de individuele behoefte en de persoonlijke of bestaande gegevens. Is bovenstaand je nog een beetje vaag? Vergelijk het dan met Tesla. Deze elektrische auto stelt de navigatie in op basis van je eerdere gedrag. Zo hoef je niet te stoeien met de knoppen van de navigatie om je weg naar huis in te stellen aan het begin van de avond.
Alleen nog maar relevante informatie
Met de huidige technologie is het mogelijk om de gebruiksvriendelijkheid zo te regelen dat eenvoudige repetitieve taken worden geautomatiseerd, waardoor de werknemer meer tijd over houdt om zich te concentreren op zijn werk. Het betekent echter niet dat er nooit meer een user interface nodig is. Wanneer die toch nodig blijkt te zijn, krijgen gebruikers tegenwoordig alleen relevante informatie te zien. Is dat niet verfrissend? De gebruiker hoeft daarbij alleen maar de benodigde gegevens in te voeren. Niet-relevante data en functionaliteit krijg je niet mee te zien op het scherm, maar worden verplaatst of zelfs verwijderd. Zo blijft een interface eenvoudig en prettig werkbaar, doordat de communicatie soepel verloopt.
Software hoort daarbij dicht bij de belevingswereld van de gebruiker te staan. Dat houdt in dat de lay-out van iedere pagina begrijpelijk, eenvoudig te gebruiken en intuïtief moet zijn. De interactie verloopt op een natuurlijke manier omdat het met hetzelfde tempo gaat als menselijk gedrag. De gebruiker kan de software bij wijze van spreken ‘voelen’ omdat veranderingen en bewegingen te zien zijn op het scherm, zodat hij weet wat hij moet doen zonder dat hij een bladzijde van het instructieboekje heeft gelezen.
Het bovenstaande klinkt wellicht als toekomstmuziek, maar dat komt waarschijnlijk omdat dit vooralsnog niet mogelijk was met bedrijfssoftware uit het verleden. Door de huidige technologie worden werknemers echter gesteund om hun taken nog beter uit te voeren, op een nette en respectvolle manier. Ze krijgen zelfs het gevoel dat ze worden begrepen, omdat de juiste antwoorden op het juiste moment worden getoond. Zo voelt het werken met deze software eigenlijk net als het werken met een hele fijne collega.
Voorwaarde is wel dat het komplete gedrag van de gebruiker wordt opgeslagen en geanalyseerd. Daar heb ik iets op tegen.
Ik ben na deze zin afgehaakt:
“Is het überhaupt wel nodig om aan hem een user interface te tonen? De beste oplossingen worden immers gepresenteerd voordat een vraag is gesteld of de behoefte is ontstaan.”
Eh… hoe denkt deze meneer iets te presenteren zonder user interface?
Als er geen behoefte is, hoeft er niets te worden gepresenteerd, als er geen vraag wordt gesteld, waar moet er dan antwoord op worden gegeven?
Dit geeft voor mij het oppervlakkige niveau aan waarmee hier een onderwerp wordt gepresenteerd. Software wordt hier gezien als een toverdoos waar op wonderbaarlijke wijze antwoorden uitkomen en je hoeft helemaal niets meer te doen…
Sorry, Computable onwaardig, zelfs als een opiniestuk.
Niet het complete gedrag. Afhankelijk van de toepassing alleen het relevante gedrag. Waarom zou je hier iets op tegen hebben? Ik heb wel iets regen misbruik van deze gegevens. Maar ik heb sowieso iets tegen misbruik. Van wat dan ook
Drie opmerkingen:
1. Gaat de software aansluiten op mijn belevingswereld? Of gaat mijn belevingswereld zich voegen naar ict?
2. Als de software dan maar vooral leert dat gedrag in het verleden geen garantie biedt voor de toekomst.
3. Ik weet niet hoe het is met jouw collega’s (uit de titel) is, maar ik heb veel vaker ict-spullen uit het raam willen gooien dan collega’s. En dat tijdperk is nog lang niet voorbij.
Cpt ; Ik vond de opinie niet geheel makkelijk om te lezen, en software != collega.
However, ik reageer op jouw reactie : Als je kijkt naar de film Her (2013) dan zie je dat de hele interactie met de software gaat met de stem, dus een GUI (grafische interface met knoppen) is dan in veel gevallen niet meer nodig. Net als je collega die de weg kent in de auto instructies kan geven 🙂
Daarnaast zie je met machine learning dat systemen inderdaad “slimmer” kunnen worden op basis van (eerder) gedrag. Het systeem kan je een suggestie doen “Wil je weer slapen in de Holiday Inn? Of zal ik wat alternatieven bieden in dezelfde regio?”
We gaan naar een tijd dat de Cortana’s / Google Now / Siri’s echt meer dan een gimmick worden. Data gedreven is er veel mogelijk.
Zo geloof ik zelfs dat op termijn programmeren old skool wordt. Je praat met je systeem en zegt welke software je wilt maken, en bam, die toverdoos gaat aan het werk 🙂
Open your mind…. is wat ik wil zeggen.
Vraag aan Rilo, wie bepaalt wat relevant gedrag is?
Gegevens verzamelen betekent ook beheren, wie is verantwoordelijk wanneer dit in verkeerde handen komt? . . . Goed een voorbeeld, als iedere auto het gedrag van de chauffeur gaat loggen, dan is dat het een ander waard voor verzekeraars, bijv. bij te veel overschrijdingen van de maximumsnelheid wordt je dan niet meer verzekerd, (wie bepaald wat “te veel” is) zo duidelijk?
Even aanhakend op Erik Mulder, wie spreekwoordelijk direct het raam uit mogen zijn mensen die het verschil niet weten tussen mogelijkheid en wenselijkheid. Het gaat niet om interactie tussen mens en apparaat maar die tussen mens en organisatie als ik kijk naar de scope creep van massa surveillance en de maatschappelijke discussie over profilering.
Verhaal zelf vind ik trouwens vooral getuigen van weinig creativiteit, de digitale façade van een inherent klantonvriendelijk systeem welk gevoed wordt met een eindeloze formulierstroom is toch vooral de ideale belevingswereld van bureaucraten. En idee van ‘rapportgeneratoren’ die toegevoegd worden aan een ontwerp dat geen rekening houdt met privacy klinkt zoals Google ons recht om vergeten te worden invult, alleen weghalen uit de user interface is dus niet genoeg.
Beste Edo, even afgezien van alle kritiek hierboven gegeven door gewaardeerde vakgenoten kan ik je mededelen dat goede automatisering al ruim veertig jaar mogelijk is, en toch ook al zo’n vijfentwintig jaar (zo niet veel langer) op een gebruikersvriendelijke en jawel intuitieve manier.
Wat jij propageert is echter de wens dat een joch van zeven in staat is management beslissingen te kunnen nemen.
Software hoeft niet per se voor een steeds minder gekwalificeerde gebruikers groep geschikt gemaakt te worden.
We moeten gewoon eens af van het idee dat je geholpen door een paar presets en zonder kennis van zaken conclussies kunt trekken en verstandige beslissingen kunt nemen.
Even naar jouw eigen Tesla analogie,
In mijn oude legerjeep van zestig jaar oud is helemaal niets geautomatiseerd, het ding heeft geen idee waar ik heen wil.
Toch kom ik steeds weer bij de zelfde ijstent uit.
En hoewel ik redelijk gehecht ben aan dat oude karretje is het slechts een machiene. Dus is het wel zo fijn als er iemand (desnoods een colega) voor de gezelligheid mee gaat.
Altijd leuk als kunstenaars gaan vertellen waar behoefte aan is en hoe de klant met niet achteraf met vragen achterblijft. Voor je het weet staat er weer ergens een scheef soort klimrek midden op een rotonde, een toren die op een piemel lijkt of een gebouw is niet meer toeganklijk omdat het zegmaar totaal ingepakt is. Start knop verwijderen in Windows, overigens ook een creatieve actie. Dank u.
@Henri,
Okay, je hebt een punt. Een UI hoeft niet grafisch te zijn maar kan ook auditief of kinetisch. Maar beiden zijn nog steeds een user interface, en daarvan wordt gesteld dat deze niet meer hoeft. Wellicht mishandel ik hier een mier, maar toch.
Bij jouw suggestie dat er een hotel kan worden gesuggereerd moet op z’n minst toch duidelijk zijn dat de suggestie relevant is. De relevantie is dat er een vraagsituatie ontstaat; waarschijnlijk afgeleid uit context als omgeving (niet thuis) en tijd (best wel laat). Echter… is daar een meteen een ruimte voor dergelijke suggesties ontstaan? Dan wordt het wel een hele kakafonie aan suggesties omdat er altijd wel een context te vinden is waar een suggestie bij kan worden gemaakt. Is dat dan de toekomst?
“Je rijdt in de buurt van een supermarkt, en je koelkast is leeg, wil je melk of yoghurt?” terwijl je partner net boodschappen doet.
“Je rijdt in de buurt van een hotel om 18:00, zal ik ‘m meteen maar boeken, of wil je in een ander hotel slapen”. Terwijl je net op weg bent naar vrienden of bekenden.
Ik wil best ruim denken, maar ik ben teveel realist om meteen maar alles als relevant of wenselijk te achten. Ja, er zit potentie in, maar jonge, jonge wat moet er nog een hoop werk gebeuren om de “intelligentie” in de apps te bouwen om relevante context-parameters uit de werkelijk duizenden mogelijkheden te filteren en dan te bepalen of de vraag wenselijk is.
Misschien is het toch tijd dat we weer eens proberen zelf na te denken en te accepteren dat we falen hebben?