15 augustus wordt O2 weer Hollands en verandert het de naam terug in Telfort. Om dat te vieren wil het bedrijf dat iedereen op die dag de vlag uithangt. Die datum wordt echter ook herdacht dat Japan officieel capituleerde.
Telfort had het zo mooi voor elkaar. Met een grootscheepse marketing en reclame campagne moeten alle Nederlanders ervan overtuigd worden dat de telecomaanbieder weer een echt Nederlands bedrijf is. Het wil miljoenen plastic vlaggen huis aan huis verspreiden en de mensen ertoe over halen op 15 augustus massaal de vlag uit te hangen. Wie dat doet maakt kans op vijf jaar gratis bellen en sms’en. De gekozen datum zou geen problemen opleveren, want nergens staat deze te boek als nationale feest- dan wel rouwdag.
In werkelijkheid stuiten de plannen echter op grote bezwaren. Op genoemde datum wordt namelijk herdacht dat Japan 58 jaar geleden officieel capituleerde. De Stichting Herdenking 15 augustus 1945 organiseert op deze dag jaarlijks een herdenkingsbijeenkomst en ook op alle overheidsgebouwen hangt die dag de vlag. Hoewel niet landelijk is deze dag voor velen dus toch een dag van rouw. Telfort verdedigt zich nog door te stellen dat op 17 augustus officieel de bevrijding van Nederlands-Indië wordt gevierd. Dit neemt echter niet weg dat het ongepast is om massaal te vlaggen op de dag dat de slachtoffers die daar zijn gevallen worden herdacht.
Als Telfort zich iets gelegen laat liggen aan gevoeligheden in de samenleving zal het de vlaggenaktie verplaatsen naar een andere datum. Er zijn nu eenmaal dingen die het bedrijfsbelang overstijgen en dit is er één van.
Zeker. Wellicht dat een iemand die eindelijk een keer rekening houdt met ons indische verleden daar vervolgens goede pers – lees klanten – mee haalt.
Het blijft lastig, want er is altijd wel “iets” op een bepaalde dag.
Wij vierden, volgens planning, op 17 oktober 1980 onze 5-jarige huwelijksdag.
Ik had niet kunnen vermoeden dat dit tevens de dag van mijn opa zijn begrafenis ging worden.
Niet allen genodigden waren derhalve op onze huwelijksdag, maar hoe pijnlijk dan ook, het leven gaat gewoon door en onze huwelijksdag ook.
We hebben het toen niet iedereen naar hun zin kunnen maken, en dit is dan in het klein, lukt dat nu ook nog steeds niet.
Herdenkingen kunnen mooi of pijnlijk zijn, maar hoelang wil men er mee door blijven gaan?
Beiden gebeurtenissen kunnen evengoed, voor alles is een tijd, maar met onderscheid en beleid toont men zijn vaardig- en bekwaamheid in het leven.
Wat Jaques schrijft dacht ik ook toen we ons terugtrokken voor een songfestival dat een keer op 4 mei werd gehouden. Kennelijk is er een rangorde in leed versterkt door het slachtofferisme van, inmiddels, 3e of 4e generatie getroffenen.
Ik heb familie dat zowel in Duitse als Japanse kampen heeft gezeten. Ik herdenk door af en toe naar hun verhalen te luisteren of verhalen van vroeger op te roepen. Daar hoef ik geen “erkenning en respect” van derden voor te ontvangen.